Bij-zeilen (3): de Deltaweek

We zeilden in de eerste week van juli een beetje mee in de Deltaweek. Een aanrader.

Toen we begin juni inschreven, was het wat zoeken naar bemanning, maar algauw bleek zoon Thomas samen aan te monsteren met 3 collega zeescouts: Tomas, Mateo en Cesar. Prompt meldden zich nog Sam en Jan, in hun weekend-tijd ook actief als zeescouts-leider. Voeg daarbij Els, en de bemanning was compleet. Meer kooien zijn er toch niet aan boord...

We hadden ingeschreven in Ongemeten (we hebben geen ORC-meetbrief), maar toen we zagen dat collega Shamrock wél in IRC uitkwam, vrooegen we de wedstrijdorganisator of wij ook in IRC mochten starten ipv Ongemeten. Helaas ging dat om één of andere duistere reden niet. Dus toch maar ongemeten -u raadt het al- met dezelfde rating als diegene waarvoor we tijdens de Goofies de Ongemeten-deur achter ons dichtsloegen.

79,5. "Haha" moet de tegenstadn gedacht hebben, want "Dat maken ze nooit goed". Wel, ze hebben gelijk gekregen, die tegenstand. Een Comet 850 met rating 103,5, een Spirit 28 met rating 100, een Winner 950 met 92,7, een GibSea 76 met 106, een Jeanneau Arcadia met 101,5. En daartussen wij met ons veertigvoeterke...

Groot was ons jolijt toen we vernamen dat een sponsor elke dag een prijs uitloofde aan de eerste in real time. Op donderdag zou de Ongemeten aan de beurt zijn, dus dat was behoudens averij onze enige weekprijs. Toch iets om naar uit te kijken.

Op maandag trok de vloot naar St-Annaland. Dat was 30 jaar geleden voor mij dat ik daar nog eens geweest was... Na een start bij de Keeten A moesten we eerst naar een indewindse ton. Geen geharrewar bij de start, meteen vrij, en uiteraard als eerste om de ton heen. 

Onderweg hadden we onze club-14 geleerd hoe je juist overstag gaat, spinnakers zet, zeilen strijkt (dat gaat zonder plank en mama is daar niet bij nodig), gijpt onder spi met bakstagen, enfin ene hele handleiding. Ze trokken zich bijzonder goed uit de slag. Na een hoop gebrei tussen verschillende boeien, finishten we uiteindelijk na 2u48 zeilen met 13 minuten voorsprong op een UFO 34 die enkel op maandag mee zou doen. We werden 7de op 8 boten... maar wel line honours (zou er nog ana mankeren).

De schitterende dag, inclusief bezoek van een bruinvis, werd afgesloten met een lekkere paella aan boord en als toetje een geweldige Dame Blanche in de yacht club.

Dinsdag startten we weer om 11u, nu naar Yerseke. Licht weer, en veel tegenstroom: iets waar kleinere bootjes het vaak lastig mee hebben. Na 3u50 minuten zeilen finishen we, en de tegenstand is nog zelfs niet in zicht... we applaudisseren nog voor de finish van de vrienden van de Shamrock en varen dan Yerseke binnen. Welgeteld één uur en 10 minuten later spoelt die Comet 850 over de finish, om ons nog lekker te kloppen met welgeteld 10 seconden. Aaaargh...

Na een frisse nachtelijke regenzone scheen 's ochtends helaas nog steeds niet de zon. Op het menu een kort tochtje naar het Lodijkse Gat (smal vaarwatertje), met finish voor Wemeldinge. Weer doodleuk vrij starten, en als eerste om alle tonnen heen. In het Lodijkse gat moesten we dankzij de fijne aandewindse trim geen enkele slag maken, in tegenstelling tot de andere boten in onze groep, die we tegenkwamen toen wij op spinnaker al bijna terug in het hoofdvaarwater naar Tholen kwamen...

Nog een reach-je naar een splitsingston, spi op, naar de rode kant en dan naar de finishlijn. Toch 1 kort slaggetje om niet tussen de houten staken te verzeieln en na 1u59 zeilen gefinished, meer dan 20 minuten voor de tweede. We worden daarmee 6de van de 7 boten, op 9 minuten in berekende tijd van de winnaars...

's Avonds in Wemeldinge nog meegedaan aan de 'zwemwedstrijdregatta' van de WSVO, hun doordeweekse woensdagavond-zeilwedstrijd. Een kort maar leuk parcoursje, waarbij onze iets tragere start niet meer goedgemaakt werd onderweg. Ook een spi zetten met een schoothoek aan de val is niet bevorderlijk voor de snelheid....

Voor de laatste dag was er weinig wind aangekondigd, maar bij het startschip zag je dat die voorspellingen niet klopten. Dik 15 knopen, en met de zon voelde je dat dat tijdens de dag nog wel zou aantrekken. Op papier kregen we een leuk parcours, met een paar interessante spi-rakken. Maar doordat de wind draaide, kregen we te maken met het ene reach-rak na het andere. Pas op het laatste mocht de spi er op, en meteen gleed onze Prince tegen ruim 9 knopen door het Oosterscheldewater.

We finishten na 2u48 minuten zeilen, als eerste natuurlijk dus de line honours prijs was binnen. Deze toptijd was goed voor een vierde plaats, op ... 4 deelnemers. De dagwinnaar klopte ons met ruim 16 berekende minuten, na pas 20 minuten na ons gefinished te zijn...

Onze Club-14 heeft het prima gedaan, we zorgen ervoor dat er straks tijdens de Antwerp Race wat plek voor hen is. Tegen die tijd zijn ze club-15, maar ze hebben hun plek aan boord méér dan verdiend tijdens de Deltaweek. Alleen het afwassen verliep niet altijd even vlot...maar dat namen we er met de glimlach bij...

Bij-zeilen (2): de Schelderegatta

Amper terug uit Duinkerke mocht de Prince alweer op verplaatsing voor de 10de editie van de Schelderegatta. Op vrijdagavond 7 juni stapten we na een lange auto-rit aan boord en zetten we meteen koers naar de Zeelandbrug. Die opende vrijwel stipt en achter de brug mochten de zeilen op en de motor af, gevolg door een zalige voordewindse rit door het Brabants Vaarwater, langsheen de plaatselijke zeehondenkolonie, bij een prachtig ondergaande vuurrode zon. Waw...

In Wemeldinge vonden we meteen een box, dankzij wat lokale hulp aan boord. Even nog wat eten in de tent op de dijk, de wedstrijdbepalingen oppikken, en dan maar naar bed...

Zaterdagochtend bij een dampende espresso de traditionele tocht door het kanaal naar Hansweert aangevat, maar weer lang moeten wachten op achterblijvers... Enfin toch tijdig in Hansweert om een zwerm opstappers op te pikken, en met een volledige crew de wedstrijd aan te vatten. Er werd vooraf noch duchtig met zonnecrème gespoten, want de zon was voor een keer helemaal weer van de partij.

Even traditiegetrouw als de passage door het kanaal, is de start bij de voormalige veerhaven Kruiningen. Volledig dichtgeslibt overigens... Bij de eerste twee starts zagen we al dat de boventon de place-to-be was, dus werd de Prince daar ook heen gestuurd toen het onze beurt was. Met nog 10 seconden te gaan lagen we in lijn met Andiamo en Pinta 92 onder ons op de boei te sturen. met nog 2 seconden te gaan is het gat tussen ons en de boei bijna helemaal dicht, Pinta valt af en start, Andiamo ook, en wij ook. De First 40.7 Y  Knot die zich nog tussen ons en de boei wilde wringen, komt van een kale reis thuis: zij moeten oploeven en terugdraaien, en hebben ook nog eens de bovenboei zélf mee.

Een lang en stevig reach-rak, waarbij romplengte telt, brengt ons naar een nieuw vaarwater: de Schaar van Waarde. We sjeezen erdoor, geleid door onze onderdekse piloot Pieterjan. Bij de laatste ton gaat het erg hoog aan de wind richting boei 64, welke we makkelijk halen. Een toerbak dacht ons er te kunnen uitloeven, maar moest tevreden zijn met het aan loef bewonderen van ons kielzog en spiegel.

Na de rode boei 64 bleven we hoog varen om ook de rij gele tonnen aan de Schaar van de Noord te halen, wat leek te lukken, tot enkele boten die niet zo hoog als wij lopen overstag moesten, en dat net voor onze neus weer deden. Dat verplichtte ons tot afvallen, en ook overstag gaan om weer vrije wind te zoeken. Na de Schaar mocht de spi er op, en verwisselden we meteen ook onze fok door de grote genua. De wind nam zienderogen af. Hier en daar zagen we boten plots tegenstrooms terugdraaien: boei 81A vergeten te nemen blijkbaar... Op de Harfang, de Xp-33 en nog enkele anderen zit de navigator wellicht nog steeds ergens in een opbergkast...

Met wat tactische stroom-moves gleden we dichter en dichter bij de Shamrock, oude bekenden van ons, maar sloop ook de Achiroe met haar grote spi dichterbij. In het Willemsrek lag de Shamrock nog op 1 bootlengte en voor het bos van St-Anneke lagen we zowaar voor hen. Spijtig dat er een boot genaamd 'Extra Fun' meedeed, die ook wou laten zien dat hij hoog kon lopen zodat we weer een onnodige slag moesten maken...

Onder luid gejuich vanop het strand draaiden we de bocht om, mocht de spi er even weer op en gleden we over de finishlijn, als uiteindelijk 6de in gecorrigeerde tijd, op amper 2 minuten en 35 seconden van de eerste plaats. Die twee extra slagen doen ons de das om... Fijne zeildag gehad, met dank aan Jan, Sam, Pieterjan, Peter, Peter, Erwin, Frank, Paul & dame voor de inzet.

Even bij-zeilen: de GPICO

Van 18 tot 20 mei zouden we met onze boot meedoen aan de Grand Prix International de la Côte d'Opale. Dit driedaags zeilevenement laat de wedstrijdzeiler rond de boeien varen in Boulogne, dan een lange race afhaspelen naar Dunkerque, om tenslotte op de laatste dag in Dunkerque er nog enkele fijne zeillussen uit te persen.

Om tijdig in Boulogne te geraken, hadden we het zo ingepland dat we van het lange weekend ervoor zouden gebruik maken om de boot op drie dagen tijd van de box in Colijnsplaat naar Boulogne te brengen. Drie dagen, dat zou wel volstaan. We zijn uiteindelijk -Jan, Bart en ik- op zaterdagnamiddag in Oostende beland en er gebleven: te koud, teveel wind op kop, tot dertig knopen. Het moet leuk blijven hé...

Enkele dagen later, op donderdag, was er een geweldige weersverbetering, en daarvan maakten we -Jan en ik- gebruik om met z'n tweetjes de boot rustig in twee etappes van Oostende naar Boulogne te brengen. Missie geslaagd. Op donderdag bij zero wind met de mechanische wind naar Dunkerque, op vrijdag samen met de Achiroe vanuit Dunkerque zeilend naar Boulogne. We hebben zelfs gespinnakerd, en zijn de Achiroe netjes voor gebleven: wij hebben tenslotte een 41-voeter hé Marc...

Zaterdagvoormiddag stond dan plots onze hele bemanning op de steiger: Geert, Erwin, Piet, Sam, Thomas, Kwint en Ken. Even kennis maken met de boot en in de namiddag het water op voor de eerste twee wedstrijden van de serie. Wij waren ingedeeld bij de grote IRC-boten (wat een eer) en mochten het opnemen tegen 8 andere zeilteams, met daarbij o.a. onze nationale Mumm 30, de nieuwe Alegria (GS39), de Oxygen (IMX 40), een lokale J-109 en de Dunkerque (een supersnelle A35). Veel potten hebben we niet gebroken die namiddag, ik denk dat we bij de uiterst lichte wind en een heerlijk zonnetje er toch nog een 7de en 6de plek uitpersten.

Op zondagochtend mochten we al wat vroeger uit de veren voor een 45-mijlsparcours naar Dunkerque. De start was niet slecht, even opkruisen tot de windward-boei en dan onder de kust tot Cap Griz Nez. We bleven wat uit de kust om optimaal van de stroom mee te profiteren, en toen de stroom kenterde zaten we ook wat verder de zee op, minder tegenstroom dan aan de kant, en veel minder overstag gaan.

In drie slagen kwamen we tot vlakbij Cap Blanc Nez, waar we dicht tegen de kustlijn op en over de Capella rolden. Nog snel rond de Quénocs boei en dan met dichtgehaalde schoten naar een boei voor Calais. De wind bleef koud uit het hoge Noorden komen, en wakkerde aan tot een dikke 20 knopen. Gelukkig was er een bleek lentezonnetje om de bemanning wat op te warmen.

Bij Calais hedden we ook de Extra Fun, een X-332, te pakken, die in IRC amper 3 duizendsten onder onze rating zit, maar hier in IRC 2 meevaart. Ook hier er op en erover. Vanuit Calais was de finish al bezeild, en werd het zelfs een close reachrak. De Prince kwam helemaal op dreef, en tegen een dikke 7 knopen bootsnelheid sjeesden we naar de finish. De Exclusiv en de Picsou van IRC 2 haalden we nog in voordat we bij Gravelines waren, de Achiroe -die meezeilde in HN en 10 minuten voor ons gestart- kregen we net niet te pakken. De dag leverde ons in onze klasse een mooie 5de plaats op!

Op maandag blies de noordwestenwind dan regen naar de vloot. De wind werd zwakker, de golfslag van de dag ervoor bleef. Het gat in onze zeilgarderobe (we missen een goede genua 2 bij deze 12-15 knopen wind) liet zich wat voelen, maar toen bij race drie de grote genua er op mocht, ging alles al beter. De afsluitende vierde race terug naar de haven werden we weer mooi 5de, voor de nieuwe Engelse First 35 Stiletto.

Na de finish brachten we de boot nog terug naar Nieuwpoort, waar onze twee chauffeurs ons opwachtten. Zij die erbij waren genieten zeker en vast nog na van de malse plensregen die ons heel de terugtocht gezelschap hield...

Uit Dunkerque bereikte ons het goede nieuws dat we in de totaalstand 6de eindigden. En dat onze sympathieke vertegenwoordigster Els nog een mooie prijs voor ons in de wacht sleepte. Fijne sfeer aan boord, leuk gezeild, en toch een knap resultaat. Ik zou zelfs zeggen: volgende jaar doen we terug mee.

Reuzeleuke zeildag!

Wat een prachtig lentezonnetje al niet teweeg brengt... Massaal veel zeilers op het water, de Goofen die er in al hun enthousiasme een knaller van een baan tegenaan gooien, en Koning Winter die toch nog wil laten voelen dat zijn lied nog niet helemaal uitgezongen is...

Dankzij de goede zorgen van de vroege vogels aan boord, lag de Prince er nog voor de briefing piekfijn opgetuigd bij. De schipper was zelfs al met een borstel in de weer geweest om de waterlijn af te stoffen, want de familie Groen leek daar stilaan een vaste stek op te eisen. Gedaan ermee!

De Peter had de Wittevrongel-spi van zijn X-34 weer bij, waarmee we hoopten om straks op voordewindse rakken iets minder terrein op de collega's topspi-boten zouden verliezen. De wind die op de steiger door onze haren streelde, deed ons toch eerder naar de genua 2 grijpen, waardoor de 1 en de 3 rustig benedendeks mochten blijven. De zeilenberging in het vooronder en de berg reserve-touwwerk werden vakkundig midscheeps rond het motorblok gestouwd. En dan was het wachten op Geert die ons de baan zou brengen.

Hijgend, puffend en zwetend kwam hij aangelopen... "Man, man, man, ..." kon hij nog net stamelen alvorens in half katzwijm de kajuit in te duikelen om de boeien van het parcours op zijn tablet te zetten. Ongerust toch wel om de lange tijd die hij aan de kaartentafel verbleef, staken we onze hoofden door het luik en zagen tot onze grote verbijstering één van de meest ingewikkelde Goof-banen ooit op het scherm verschijnen.

Bij afwezigheid van de gebruikelijke voordekker (een lenig jonge vent) trok de schipper dan maar weer de reddingsgordel over zijn hoofd om alvast die taak op zich te nemen. De schipper is iets minder lenig en vooral iets minder jong... Voor de rest kende eenieder zijn taak nog, na de vorige wedstrijden.

Nadat we buiten even de beentjes konden losgooien, mochten we weerom met de ORC 2-5 vloot meestarten. In onze IRC-klasse waren we maar met zijn tweeën... Dat beloofde dus alvast een podiumplek te worden... Na een reachrak westwaarts, waarbij we toch even de spi zetten, rondden we de SvC 8, en trokken dan ijlings weer naarhet Oosten, richting Overloop van Zierikzee. In dat geultje, slim gebruik makend van de vloedstroom en van de goede aandewindse eigenschappen van de Prince, moesten we maar 1 keer overstag om de OZ 1 te ronden.

Vanuit de Overloop mochten we de Roompot in, voor het interessante werk: een geweldige zigzag-baan waarin 4 kruisrakken en 4 spirakken zaten: lang geleden dat we nog zo intensief bezig waren... De zon streelde onze gezichten, en als je de koele noordenwind even buiten beschouwing liet (moeilijk, maar toch) dan leek het warempel wel lente te zijn. Na een wel erg lange en koude winter werden vandaag op elke boot de batterijen à bloc opgeladen.

We bleven intussen lekker meelopen met de vloot, waarvan de iets vlugger planerende exemplaren toch wel wat in het voordeel waren. Maar kom, na dik drie uur zeilen klonk ook voor ons de finish-toeter, zodat deze lange Goofy-reeks afgesloten werd. Het is mooi geweest...

We zeilden de eerste wedstrijden nog in Ongemeten, met een verfoeilijk nieuw SW-cijfer, maar vanaf de Goofy-race van februari verrasten we vriend en vijand door met een IRC-meetbrief ons voortaan met andere schepen te meten. En het mag gezegd: dat deden we niet slecht.

Na de wedstrijd kaartten we nog lang na in de gezellig warme kajuit (zalig die Webasto, Barbara), in het gezelschap van de heren Pringles, en de dames Cava en Champagne. We vonden het zo plezant dat we na de lange tocht naar het clubhuis, en de uitslagenceremonie, ons nog met andere zeilvrienden & -vriendinnen gezellig rond de tafel hebben gezet. Niet alleen voor een heilsdronk op de verjaardag van de schipper, maar omdat het gewoon zo'n leuke en gezellige zeildag en -winter was geweest. En omdat de sliptongetjes van Kees uitmuntend zijn. En blijven.

Bedankt aan alle zeilers die deze winter mee de Prince bemand (en bevrouwd) hebben.!

Nu is tijd voor wat zomerse activiteiten, zoals aschuren, antifoulen, knutselen aan boord... Tot het weer winter wordt. En weer Goofy-tijd is. We kijken er nu al naar uit...

Een zucht wind

Zaterdag 2 maart - wanneer we de wagen parkeren op een plekje bij de vissershaven staat er een flauw briesje uit het noorden. De voorspellingen zijn dat dat briesje het geleidelijk aan zal laten afweten, om tegen een uur of één weer op te steken. De vraag op ieders lippen: "wat gaan de Goofen hiermee doen?"...

In afwachting van het verlossende antwoord maken we alvast de boot zeilklaar: schoten klaarleggen (ook de lichtweer-spischootjes), zeilhuik al van het grootzeil halen, lichte genua klaarleggen... Ook het Webasto'ke aansteken hoort sinds kort bij de nieuwe voorbereidingen: er gaats niets boven een lekker warme boot als je gaat winterzeilen (we weten dat de Jedi meeleest en dat er daar ook iemand is die graag zou willen dat manlief zo'n toestel installeert...).

Tegen kwart voor elf trekt Geert gewapend met pen en papier naar de briefing om het Goofen-verdict te aanhoren. En hij gaat niet alleen. We hebben hem een maxi-fles Duvel meegegeven die hij aan de goofen mag overhandigen. Niet zomaar. Neen. De fles is bestemd voor de eerste Ongemeten boot die nu gemeten gaat varen. Kwestie van wat twijfelaars over de meet te trekken...

Onze boot is nu aangenaam warm binnen, en we wachten gelaten op Geert. Nu ja, wachten; om tijdig buiten te geraken en niet te parkeren op een slib-bult in het zicht van de havengeul, verleggen we de boot al naar de vissershaven, waar we Geert dan zullen oppikken. Volgens de dieptemeter en de kleine teen van stuurman Ice was het inderdaad hoog tijd om uit onze box te sluipen...

Geert komt er na een tijdje toch door (had niets met de fles Duvel te maken zei hij), en blijkt een kanjer van een baan op zijn blad geschreven te hebben... Eerst een lang rak naar de R2/SvC15 (onze geliefde splitsingston), en vandaar uit in verschillende lussen naar de Hammen. Lang geleden dat we die nog eens gezien hebben... Uit de Hammen leidt de baan ons dan naar de Overloop van Zierikzee, langswaar we via de SvC11 naar de finish mogen.

Geert wordt prompt gebombardeerd tot officiële 'baan-in-het-oog-houder', want we willen geen boei missen. We zijn bij de eersten op het water, zodat we alvast wat rakjes kunnen trekken. Kwestie van de spieren al eens op te warmen. Tegen starttijd aan sluipen we onder de rest van ons veld naar een plek dichter tegen de wal (niet te dicht want er ligt daar ook een zandbank).

Op het startsein gaat de spi naar boven (niet meteen, maar toch binnen aanvaardbare limieten) en trekken we met halve wind (in nu een erg zwak briesje) naar het westen. De koplopers verzeilen na amper twee mijl zeilen in een windloze zone, zodat het hele pak in de buurt van de R2/SvC15 weer bij mekaar drijft. En dat mag je letterlijk nemen want de wind valt weg. De boten zonder anker vallen vrij snel op want die drijven al snel terug richting Colijnsplaat: het tij staat tegen nu... Het regent opgaves. Wij hangen achter ons anker en wachten op wind. En wachten...

Tegen een uur of drie - we zien nog steeds geen verbetering- besluiten we stilletjes op te ruimen. De Goofen stelden immers een limiettijd in van 17u00, en mocht de wind terugkeren, dan heeft niemand tijd genoeg om in de resterende minuten nog het ganse parcours af te leggen. dus de spi terug in de zak, genua opgevouwen en in de zak, grootzeil naar beneden, huik erover. Op het moment dat we de motor starten, gebeurt uiteraard het niet voorziene: de wind steekt (erg zacht) weer op...

We kijken nog even naar mekaar: hijsen we de hele zooi weer op? Of trekken we toch terug richting Colijn met iets betrouwbaardere mechanische wind? We houden het op het laatste, en meldden bij aankomst netjes aan de Goofen dat we bij de opgevers gerekend mogen worden.

Toen we om 17u30 huiswaarts reden, zagen we de eerste schepen finishen. Uit de Hammen zagen we nog de staart van de vloot op spi richting Zierikzee spoelen. Dat zou wel eens een erg late finish kunnen worden. Wij waren in ieder geval op tijd thuis, en dat vond de vrouw dan weer een leuk idee... Op naar de laatste Goofy race op 6 april, met iets meer wind naar we muogen hopen...

De Goofen hebben in al hun barmhartigheid beslist om de doorzetters te belonen: de limiettijd werd vakkundig onder de mat geveegd, zodat er toch een klassement kwam. Geef ze eens ongelijk...

0,986

Dat is hem dus, onze nieuwe IRC-rating.

We hebben nog even getwijfeld om ofwel gewoon CR te blijven varen en de Goofies in Ongemeten (ondanks wat zachte tegenwerking), ofwel een combinatie van CR en ORC (voor de Goofies en eventuele Deltaweken), maar uiteindelijk dan toch IRC.

Deze rating is te vergelijken met de doorsnee IRC-rating van de Sigma 38, een boot waarvan we weten dat hij heel erg gewaagd is aan de onze. Op snelheidsgebied dan toch… Vanaf nu hopen we dat het gezever over de fantastische ratings van de Prince de Pétarcq gaan stoppen, want wij denken dat IRC toch als een vrij objectieve meetformule door het leven gaat…

De eerste IRC-Goofy van de Prince
Om het woord bij de daad te voegen, besloten we om Goofy race 5 van 2 februari al meteen IRC te varen. We hebben toch geen klassement in Ongemeten te verdedigen, en staan te popelen om de nieuwe vriendjes van IRC/ORC te leren kennen. Den Ice had het pas door toen hij het nieuwe gele Goofy-vlaggetje zag hangen in het achterstag (we hadden hem lekker niets gezegd want wij vinden verrassingen leuk), en was zo blij dat hij zomaar één van de beste starts van de afgelopen jaren nam.

De Goofen hadden een vrij eenvoudig parcours uitgetekend, de barre weersomstandigheden indachtig waarschijnlijk (hagel- & sneeuwbuien). Een eerste bui net voor de start, de tweede volgde al in de Overloop van Zierikzee, waar we achter de lokale alleswinnaar A Boen en de X-362 Druzix zaten. De gratis gezichtspeeling met horizontale hagel werd gevolgd door een verzachtende sneeuwvlok-massage… De Wasabi (JPK1010) verloor wat terrein door na de bui het reef in zijn grootzeil er uit te halen, waardoor we boven hem konden voorbij lopen.

In de Roompot liep het met een heel kleine knik in de schoot richting R32, van waaruit het voor de wind onder spi naar de groene kant ging, een lekker snel rakje van ongeveer een mijl. De achtervolgers kwamen een beetje dichterbij, maar er niet over. Na het spi-rak volgde een simpel twee-slagen-kruisrak naar de R28, en van daaruit ging het met halve wind naar de gekende splitsingston. Achter ons probeerde de Formidable het nog onder spi, maar ondanks heel schuin ging het niet heel hard…

Even van voorzeil wisselen...

Dan voelden wij het moment gekomen om van voorzeil te wisselen: de wind was wat afgenomen, dus besloten we om de grote genua te zetten en de kleine high aspect weg te nemen. Een ‘peeling’ zoals de grote jongens het noemen. En dat maneuver verliep niet zoals gepland…

Ten eerste zat de fok in de bakboord TuffLuff-sleuf, en de halshoek zat vast aan de SB-haak. Dus eerst fok 20 cm naar beneden, van haak verwisselen, en weer omhoog… Vervolgens de val… die zat niet juist en moest eerst achter de fok om naar voor gebracht worden, waar de genua inmiddels klaar lag. De loefschoot van de fok was dan al omgebouwd tot nieuwe lijschoot voor de genua. We (ik dus) hadden net de nieuwe genuaval om de fok heen getrokken, aangeslagen en naar de cockpit het teken tot hijsen gegeven, toen ik van beneden uit naar boven keek en zag dat die nieuwe val zich lekker onder de iets uitstekende topzeillat van de fok getrokken had. Niet goed bezig dacht ik.

Intussen stond den Ice achter zijn stuur te dansen dat we om de boei heen moesten gijpen… En die boei was al akelig dichtbij. Té dichtbij. Terwijl we mat twee-drie man op het voordek de beide voorzeilen samen naar beneden trokken, gijpte de rest de boot rond de ton. Iets later kwam de val dan vrij, en kon de genua helemaal omhoog. Klaar. Dachten we. Want op dat moment zag de paalsteek van de lijschoot de kans schoon om los te schieten. Gelukkig nam dat herstel-maneuver iets minder tijd in beslag, zodat we een dikke minuut na de gijp (het kunnen er ook twee geweest zijn) eindelijk onder vol tuig de achtervolging van Druzix en A Boen weer inzetten. Het volume aan geluid afkomstig van 'de afterguard' daalde drastisch...

Hierbij werden we lange tijd geholpen door de geweldige hekgolf van de Formidable die ons mee op sleeptouw nam naar de SvC11. De Wasabi, toch een snelle boot, had er alle moeite mee om ons op dit rak voorbij te varen.

Leuke uitslag!

Aan de finish lagen we 5’14” achter de A Boen en 57” achter de Druzix, maar wel 1’02” voor de Ragazza, de J-35 die de 4de deelnemer is in de IRC-klasse hier. Dat levert ons een mooie 2de plek in berekende tijd op!

De Goofen rekenden ons tenslotte nog een voorlopige ORC-rating uit, waarmee we warempel op de derde plek (op 15 deelnemers) prijken in de uitslag. We hebben onze entree dus blijkbaar niet gemist!

Met onze zet, de overstap naar IRC, hopen we een voorzet gegeven te hebben naar alle andere potentiële kandidaten die nu nog in Ongemeten rondvaren (soms om duistere redenen) maar eigenlijk gerust IRC (of ORC) aankunnen. Komaan gasten! Het wordt nu wel stilaan tijd!

Shamrock, Pinta, Andiamo, Achiroe, Jedi, Enigma, Hawk, Ferox & Famous Gull 2, Con Spirito, Olympix, Snelle Vliet, Playstation, … we wachten op jullie!

Een dag op het voordek ...

We schrijven zaterdag 5 januari. Op de D-steiger maakt de bemanning van de Prince de Pétarcq de boot wedstrijdklaar: grootzeilhuik verwijderen, schoten en genua klaarleggen, de Webasto op volle kracht zetten. Er is nog bijlange na geen winter in zicht, maar bij een miezer-regen en een al even kil westenwindje is het toch véél aangenamer om je te kunnen omkleden in een lekker warme boot…

Bij de takenverdeling noteren we geen verrassingen. Hoewel. Ice mag zich uitleven aan het roer, Luc neemt achter hem de loef-runner voor zijn rekening. Kathleen gaat vandaag spinnakeren. Ze kijkt er al naar uit want de baan blijkt één gigantische windward-leewardbaan te zijn… om van te snoepen. Mark-Mr-Gadget doet de navigatie vanop zijn tablet, Peter heeft de grootschoot al in handen. Geert, Sam en Jan verdelen de taken in de cockpit: genua’s vieren en weer aanhalen, spi-boom uphaul tijdig aantrekken… je kent dat.

Erwin is al op weg naar de mast, en op het voordek, daar heerst Lucas. Hoewel: hij is blijkbaar ergens opgehouden onderweg want om half twaalf is hij er nog steeds niet. Boodschap inspreken want antwoordapparaat… Tien minuten respijt. Nog steeds geen Lucas. De timing smeekt om de landvasten los te gooien… wat we dan helaas voor hem dan ook maar doen.

De schipper trekt een reddingsvest aan en gaat het voordek bekijken. Je moet van alle markten thuis zijn, nietwaar? Ik loop alle lijnen na, zie dat de genua in de juiste groef zit, probeer al eens te achterhalen langs welke kant de spi straks op moet. Tijdens het buitenvaren is het antwoord eerst ‘boom aan bakboord’. Twee tellen later komt er ‘stuurboord’ over de lippen van de navigator, gevolgd door een ‘dat zien we straks wel’… Er zijn nog zekerheden in het leven…

We hijsen de zeilen en proeven al eens van de windsterkte en –richting. Ons weer gewoon: een lang kruisrak richting zee met een amper 10 knopen wind, en dan plat voor het laken terug naar Colijnsplaat. Dan zal ons klein spinnakertje zich wel van zijn beste kant mogen laten zien.

In de fase voor de start leer ik nog gauw de voordekker-signalen-bij-spannende-starts, en vraag me af hoe ik in hemelsnaam die afstanden tot de lijn ga inschatten. Ice besluit iets aan de hoge kant te gaan starten, over stuurboord, in de hoop dat al wat bij de groene ton start snel overstag gaat en fluks de stroom mee gaat opzoeken op weg naar de eerste rode ton.

Fout. Ongemeten schippers maken graag onnodig lange slagen, ook nu dus: een paar exemplaren willen mordicus over bakboord tot bijna tegen de wal ‘want dan hebben wij voorrang meneer’. We liggen zo goed als stil in de wind, en pas nadat de eerste golf naar links voorbij is, vallen we af, nemen we snelheid en koersen vol over stuurboord onder het gros van de vloot door. Het gaat lekker hoog aan de wind.

Een paar slagen later liggen we vooraan in het veld: de Karel met zijn houten Poot is al gaan vliegen, de Shamrock, Olympix, Playstation, Pinta, Achiroe, Andiamo en de Hawk liggen nog voor ons. Net voor de eerste rode ton zien we hoe de Andiamo van geen wijken wil weten en de Achiroe prompt de zandbank op laat varen. Mooi. Net daarvoor waren ze net voor ons langs gevaren, over bakboord zeilend, maar vergaten ze de Olympix tot overstag te dwingen. Raar.

Enfin, aan de eerste boei liggen we al zesde, want de Andiamo loopt wat te ver naar de rechterkant en uit de stroom. Van een remonte gesproken. De overstagmaneuvers verlopen vlot: met Erwin zorgen uw voordekker-voor –een-dag ervoor dat de genua als het ware naar de nieuwe lijzijde getrokken wordt, inclusief het gekende ‘broek’-trekken.

Aan de R15-SvC2, de bekende vaarwatersplitsingston, lopen we in twee korte slagjes wat verder door richting extra winst dankzij de vloedstroom uit de Roompot, en Ice weet de boot aan loef van de intussen op ons afstormende spinnakers van de ORC-vloot te houden, al op terugweg naar Colijnsplaat. De rest van onze concurrenten verkiezen de lijzijde. Mis poes. We komen warempel als vierde aan de boventon! Met de hete adem van de Jedi in de nek.

De spi-hoist verloopt helaas wat moeizaam, want ondanks alle voorbereiding is de voordekker er in geslaagd om de loefschoot door de reling te laten gaan… Op de Jedi profiteren ze er van om de letters van de thuishaven op onze spiegel van heel dichtbij te komen bekijken. Met hun iets grotere spi zijn ze bijlange niet trager dan ons. Dat zagen we al in oktober…

Welke brave ziel hen in hun oor fluisterde om daarna van ons weg te gijpen naar de rode-tonnen-kant in plaats van ons te volgen en voorbij te zeilen richting groene baanzijde, wij kennen hem niet… Maar hij was deze keer wel onze bondgenoot. Exit gevaar ‘Jedi’… De Pinta hielden we goed bij: ook zij lijden aan hetzelfde ‘mama-kijk-mijn-klein-spinnakerke’-syndroom als wij… Intussen spoelen de snelle ORC1-jongens één na één over ons heen. Niet ver voor ons zeilt de Shamrock, en achter ons zien we de Achiroe met zijn in onze ogen g-i-g-a-n-t-i-s-c-h-e spinnaker dichterbij komen. We ontwaren ook de typische breed geschouderde X99-spi van de Andiamo…

Gelukkig herinneren we ons dat we dit jaar meestrijden voor de lol, en niet meer voor de ereplaatsen en maken met een redelijk te noemen vlotheid de ene geslaagde gijp na de andere. Het is, zo bedenk ik me, mijn eerste keer dat ik op het voordek én in wedstrijd de nieuwe loefschoot in de bek van de spiboom steek. En het lukt me nog min of meer ook…

Aan de groene SvC11, net voorbij die maffe-met-appelen-smijtende vissers, gaat de genua terug omhoog in de tuffluff en verdwijnt de spi in-no-time terug in de zak. Twee drie slagen later finishen we in het kielzog van de Olympix, en dat is toch een X-43…

Na de supergezellige nieuwjaarsreceptie in ons weerom heerlijk warm salon, trekken we nog even naar de club om daar te horen dat we uiteindelijk negende zijn geworden. De mannen van de Pinta komen ons feliciteren, volgens hen zijn we de morele winnaars. Ik feliciteer hun dan ook prompt met hun nieuwe grootzeil dat ze gaan bestellen. En zo is iedereen gelukkig…

Op 2 februari zijn we weer paraat. Lucas ook denken we...